Η Διακήρυξη της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας και ο Ελληνισμός!..

[«Θεωρούμε ως αλήθειες αυταπόδεικτες ότι όλοι οι άνθρωποι πλάστηκαν ίσοι, ότι προικίστηκαν από τον Δημιουργό τους με μερικά απαράγραπτα δικαιώματα, όπως αυτά της ζωής, της ελευθερίας και της αναζήτησης της ευτυχίας. Για να εξασφαλιστούν αυτά τα δικαιώματα, καθιερώθηκαν οι κυβερνήσεις των ανθρώπων, αντλώντας τη δίκαιη εξουσία τους από τη συγκατάθεση των κυβερνωμένων. Όποτε οποιαδήποτε μορφή διακυβέρνησης έρθει σε αντίθεση με αυτές τις αρχές, είναι δικαίωμα του λαού να την αλλάξει ή να την καταργήσει και να καθιερώσει νέα κυβέρνηση βασισμένη σε αυτές τις αρχές και οργανωμένη με τέτοιο τρόπο, ώστε να θεωρείται από τον λαό πιο αποτελεσματική για την εξασφάλιση της ευτυχίας των πολιτών.» (Προοίμιο της Διακήρυξης, 4 Ιουλίου 1776)].

ΕΙΝΑΙ γνωστό ότι η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ (Declaration of Independence; Επίσημα: The unanimous Declaration of the thirteen united States of America) ήταν η ιδρυτική διακήρυξη ανεξαρτητοποίησης δεκατριών Πολιτειών της Αμερικής από την αποικιοκρατία των Βρετανών. 

Συντάχθηκε από τους Τόμας Τζέφερσον και Βενιαμίν Φραγκλίνο, ενώ εγκρίθηκε γύρω στις 2 Αυγούστου 1776 (συμβολικά όμως στις 4 Ιουλίου 1776) από το Κογκρέσο. Θεωρείται ως η πράξη ίδρυσης του κράτους των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Εμείς σήμερα θέλουμε να δώσουμε μία άλλη διάσταση στη Διακήρυξη. Εάν δηλαδή η Διακήρυξη αυτή, 45 χρόνια πριν την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης, μετέφερε κάποια ιδεώδη και κάποια ιδανικά στους επαναστατημένους Έλληνες ή και το … αντίστροφο!.

Σ’ αυτό δεν θα δυσκολευθούν οι ιστορικοί ερευνητές να απαντήσουν. Ακόμη περισσότερο όταν οι σχέσεις Αμερικής και Ελλάδος ήσαν χαλαρές, όπως ήσαν χαλαρές με όλα τα υπό την οθωμανική αυτοκρατορία κράτη.

Παρά ταύτα, όμως, αμέσως μετά την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης, διαβάσαμε φλογερούς φιλέλληνες Αμερικανούς να υποστηρίζουν το ελληνικό αίτημα επικαλούμενοι τα ιδεώδη και τα ιδανικά, αν θέλετε το δημοκρατικό πνεύμα του αρχαίου ελληνισμού! Θα αναφέρουμε ορισμένα παραδείγματα:

Ο Τόμας Τζέφερσον, ο πρωτεργάτης της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας μας, είπε κάποτε: «Η Ελλάδα ήταν το πρώτο από τα πολιτισμένα έθνη και αποτέλεσε παράδειγμα για το τι πρέπει να γίνει ο άνθρωπος»!

Ο ίδιος Αμερικανός Πρόεδρος (Τόμας Τζέφερσον), γνωστός για την ελληνομάθειά του και προσωπικός φίλος του Αδαμαντίου Κοραή, είχε ανοίξει ένα δίαυλο επικοινωνίας, μέσω επιστολών, με τον Διδάσκαλο του Ελληνικού Γένους και τον συμβουλευόταν για πολλά θέματα, αφού σε μία επιστολή του, μεταξύ άλλων του έλεγε: «… και πραγματικά, τίποτε άλλο παρά η βασική αρχή της κυβέρνησής μας να μη μπλεκόμαστε στις έριδες της Ευρώπης δεν θα μπορούσε ν’ αναχαιτίσει την φιλελεύθερη νεολαία μας από το να συμμετάσχει με κάποιο τρόπο στον ιερό σας αγώνα…».

Το γεγονός τούτο μας το μαρτυρεί μία σειρά άρθρων του Edward MeadEarl στο ιστορικό περιοδικό “American Historical Rewiew”, τον Οκτώβριο του 1927 με Ιούλιο του 1928, ο οποίος αναφέρει, μεταξύ άλλων, και τα εξής:

« Όταν οι ΄Ελληνες του Μωρέα ξεσηκώθηκαν το 1821 να ρίξουν την οθωμανική αυτοκρατορία τεσσάρων αιώνων, ο σκοπός τους αμέσως προσέλκυσε την συμπάθεια των Αμερικανών. Με πρόσφατες μνήμες της δικής τους επαναστάσεως, ο αγών δεν ήταν ξένος με το δικό τους πεπρωμένο… Ο κλήρος σοκαρίστηκε με την εκτέλεση του Πατριάρχου Γρηγορίου την πασχαλινή Κυριακή του 1821 και τον διασυρμό του πτώματός του στους δρόμους της Κωνσταντινουπόλεως…».

Ο ίδιος ιστορικός, σε άλλο άρθρο του, αναφέρει ότι:

« Η αμερικανική κοινή γνώμη εφρικίασε για άλλη μία φορά από το έγκλημα των Τούρκων στην Χίο, όπου τον Απρίλιο του 1822 έσφαξαν 32.000 Έλληνες, ενώ πολλές χιλιάδες άλλοι, κυρίως γυναικόπαιδα, επωλήθησαν σε σκλαβοπάζαρα της Ανατολής». Κι όχι μόνο!..

Με την επανάσταση του 1821 και μόλις άρχισαν να γίνονται γνωστές οι τουρκικές θηριωδίες, ένας «αυθόρμητος» φιλελληνισμός κατέλαβε τη γνωστή τότε Αμερική απ’ άκρου σ’ άκρον, ενώ οι ξεσηκωμένοι Έλληνες άρχιζαν να τρέφουν ελπίδες ότι η Ουάσιγκτον θα τη βοηθούσε αμέσως και μάλιστα γενναιόδωρα. Τα φλογερά μηνύματα του Μονρόε και άλλων πολιτικών δεν μετουσιώθηκαν ποτέ σε πράξη. Ο φιλελληνισμός φούντωσε μονάχα έμπρακτα σε απλούς ανθρώπους, που ανταποκρίθηκαν σε εράνους για την ενίσχυση του ελληνικού αγώνα και άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτες εθελοντικές παρουσίες των Αμερικανών στα σώματα των οπλαρχηγών!

Ο George Jarvis υπήρξε από τους πρώτους που ενώθηκαν με τους ξεσηκωμένους Έλληνες. Νεοϋορκέζος ο ίδιος, ηγήθηκε μικρού σώματος φιλελλήνων που έσπευσαν σε βοήθεια και αναδείχθηκε σε υποστράτηγο των ελληνικών δυνάμεων. Πέθανε στο Άργος στις 11 Αυγούστου 1828 (!).

Στην συνέχεια, αφού ο εν λόγω ιστορικός ομιλεί για την εθνική μας κατάρα, την διχόνοια, η οποία κλόνισε για ένα διάστημα το 1823 την αμερικανική υποστήριξη στον ελληνικό αγώνα, ήλθε η αυτοθυσία του λόρδου Βύρωνα για να στείλει καινούργια μηνύματα και το φιλελληνικό κύμα να αναπτερωθεί!

Μερικά μόνο παραδείγματα αναφέραμε από πραγματικούς φιλέλληνες Αμερικανούς. Υπάρχουν και πολλοί άλλοι!.. Κι αυτά τα λέμε, επειδή πολλές φορές μας πιάνει ένα παράπονο όταν διαπιστώνουμε ότι όλα αυτά, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, τα λησμονεί η αμερικανική κυβέρνηση και μάλιστα σε σημαντικά εθνικά μας ζητήματα «σφυρίζει αδιάφορα» ή σπεύδει αμέσως να αναγνωρίσει, για παράδειγμα, το κράτος των Σκοπίων!

Πάντα ταύτα, αν θυμηθούμε τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος είπε κάποτε, ότι «η σημερινή Αμερική έχει πραγματοποιήσει τα ιδανικά της αρχαίας Ελλάδος. Δεν υπάρχουν δύο στοιχεία στον κόσμο που να προσεγγίζουν περισσότερο μεταξύ τους από το ελληνικό και αμερικανικό στοιχείο» (!)

Τίποτε άλλο.

Με σεβασμό και τιμή

ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ